Stoją dwie starsze panie przy sklepie na Mokotowskiej - tej ulicy polskiej mody, która dawno „obrosła” kurzem, ale nie o tym chciałam. Jedna z kobiet mówi ty dobrze się trzymasz. Popatrz na mnie jestem starą grubą ropuchą.
Kobitki po co sobie to robimy? Nieustannie się porównujemy, a w życiu nie o to chodzi, każda z nas jest inna, wyjątkowa. Moim zdaniem obie panie wyglądały dobrze. Umniejszanie swojego wyglądu i oglądanie się na innych to coś strasznego. Kiedyś to było co ludzie powiedzą. Ja o tej pani pomyślałam, że niepotrzebnie zajmuje sobie głowę kompleksami, ale jak pokochać siebie.
Większość kobiet z różnych powodów nie kocha swego ciała. I są to zarówno kobiety o pełniejszych kształtach, ale też chude, szczupłe. Całe życie mierzymy się nieosiągalnym ideałem. Kobieta, kobietę też może mocno skrytykować w sprawie wyglądu. Próbować umniejszyć inne by stać się ważną. Dlaczego nie ma faceta, a ta gruba raszpla ma? No i inne rozkminy. Chciałabym być taka szczupła jak ona. Po co nam to?
Ideał kobiecego ciała jest zmienny. Może się okazać że i za naszego życia się zmieni, któż to wie. Samobiczowanie siebie nic nam nie da, ale my kochamy się tłamsić. Bo jako małe dziewczynki byłyśmy grubsze, chudsze. Nie przystawałyśmy do kanonu.
To smutne
co robi się kobietom od dzieciństwa. Nawet teraz. Powinnyśmy mieć tego
świadomość i walczyć z tym a bliscy powinni nas w tym wspierać zamiast
przypominać nam o naszej wadze. Przecież mamy oczy i same to widzimy.
Akceptacja to dobra droga do zdrowej relacji ze swoim ciałem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz