Model can be geek girl?

Ostatnio przeczytałam zabawną książkę o modzie. Czy kujonka tzw. geek dziewczyna może zostać modelką? Oto moje wnioski, które wyniosłam z lektury powieści „Geek girl”.

1)      Moda bywa przekorna. Jeśli twoja przyjaciółka interesuje się modą i chce być modelką to w żadnym wypadku nie mów jej, że masz za sobą sesje zdjęciową. To niestety zła rada, bo twoja kumpela i tak prędzej czy później się dowie. Żadne kłamstwo nie popłaca.

2)      Żeby być modelką nie trzeba interesować się modą. Można być dziewczyną uważaną za nic nie wartą kujonkę, a moda sprawi, że zabłyśniesz i nikt cię nie pozna w nowym wydaniu. Dla geek dziewczyny to jest na plus, bo ona nie chce być wcale znana.

3)      Potencjalna modelka może być wszędzie. Dlatego osoby wyszukujące je tzw. scoutci nie ustają w poszukiwaniach i wyszukują nowych twarzy w najbardziej nietypowych miejsca. Nawet na targach, gdzie dziewczyna robi wiele zamieszania niszcząc stoisko z kapeluszami.

4)      Nigdy nie mów, że nie interesujesz się modą( naprawdę?). Zwłaszcza w wywiadach. Jeśli słynna projektantka mówi ci do słuchawki, co masz mówić, to  rób to. To nie działa. Kujonka - dziewczyna mówi to co myśli, bo ma swój rozum i nie lubi udawać kogoś innego niż jest. A udawanie kogoś innego niż się jest, nawet w świecie mody, prędzej czy później wypłynie. Dlatego pamiętajcie by żyć w zgodzie ze sobą i z własnym sumieniem obojętnie ile macie lat. Fałsz na dłuższą metę nie przejdzie.

Ta przekorna historia mimo że przeznaczona głównie dla młodego czytelnika mnie też przypadła do gustu. Po prostu główna bohaterka – Harriet,  mimo młodego wieku, ma ustalony system zasad i tego się trzyma mimo wszystko.

Gucci - love, fashion, money and crime

Gucci jest obecnie symbolem luksusu. Marka, którą założył Guccio Gucci jest utytułowana. Najpierw była firmą rodzinną. Ale jak wiadomo, w rodzinie dochodzi do nieporozumień zwłaszcza o pieniądze. I tak było w tym przypadku. 

Guccio wymyślił bajeczkę na potrzeby marki, że jego rodzina 300 lat wcześniej tworzyła wędzidła. To jawna nieprawda stworzona na potrzeby wizerunkowe. Ale jak wiadomo umiejętnie zaprezentowane bajeczki dobrze się sprzedają. 

Stworzyć imperium z niczego to sztuka, która udaje się nielicznym. Wszystko dzięki jednemu członkowi rodziny – Antonio,  który doprowadził do tego, że marka Gucci zaczęła ekspansję sklepów na całym świecie. 

Paolo chciał stworzyć własną markę sygnowaną nazwiskiem Gucci, ale szybko go spacyfikowano. Maurizio miał wielkie plany, które jednak w porę nie wypaliły, a firma znalazła się na skraju bankructwa. 

Marka Gucci najpierw znana była jak wytwórca torebek, pasków, czyli akcesoriów. Dopiero później, gdy postanowiono przenieść markę na inne tory pojawiło się coś nowego. Tym nowym było projektowanie ubrań. Ale kto podoła temu zadaniu tworzenia linii ubrań od zera? Nieznany Teksańczyk Tom  Ford nadawał się do tego doskonale. Młody, zdolny, z wyczuciem stylu. Nie ukończył żadnej szkoły projektowania, ale był pełen zapału. Ale także na jego pracę jako projektanta Gucci miały wpływ problemy marki. Oczywiście finansowe. Borykał się z niedostateczną ilością materiałów. Tom Ford tworzył minimalistyczne projekty marki. Tworzenie kolekcji ubrań od zera, gdy nie było przed nami wielu poprzedników, to przywilej nielicznych. Tom na trwałe odcisnął swoje piętno na Guccim. 

Były pieniądze, miłość i morderstwo. Te trzy rzeczy jak w oprze mydlanej miały miejsce w rodzinie Gucci. Pieniądze prestiż lub ich brak, upadek. Z początku miłość Maurizio i Patrizii, a później zabójstwo. Czy faktycznie Patrizia zabiła swego byłego męża? Wiadomo tyle, że wcześniej mu groziła. Ale gdyby nie świadek zdarzenia nigdy nie stanęłaby przed sądem. A tak została skazana. W  swoim dzienniku tuż po zamordowaniu Maurizio napisała słowa raj. Czyżby to było wyzwolenie pozbycie się niechcianego byłego męża? Historia rodu Gucci obfituje we wzloty i upadki, stanowi ciekawy materiał na film.  

How to be stylishness ?

Przepraszam, że musieliście czekać ponad tydzień na nowy post.

Czy warto mieć klasę? Jeśli chcecie się o tym przekonać to dobrze trafiliście i książka "Szkoła wdzięku Madame Chic" jest idealną propozycją dla was. Jennifer Scott może być przez was pamiętana - wcześniej wyszły: "Lekcje Madame Chic", "W domu Madame Chic". Wszystkie te książki łącznie z ostatnią zainspirowała postać Madame Chic. Francuski, u której autorka tego poradnika mieszkała, gdy była w Paryżu. 

O klasie świadczy nie zachowanie się w sprzyjających warunkach, ale tak naprawdę właściwa postawa w sytuacjach konfliktowych. Po prostu w takich momentach jest najłatwiej stwierdzić czy dany człowiek ma klasę, czy nie. 

10 elementowa garderoba to sposób na elegancki wygląd. W niej wszystko do siebie pasuje i łatwo jest stworzyć zestawy. Mimo wszystko uważam, że tak mała garderoba to stanowczo za mało. Ale zgadzam się z tym, że garderoba powinna być uporządkowana i rzeczy powinny do siebie pasować. Ubrania powinny pasować do miejsca w którym przebywamy by nie popełnić modowego faux pas.Madame Chic nie uznawała czegoś takiego jak strój domowy i wyjściowy. W domu ubierała swoje najlepsze ubrania nie czekając  na okazję.

 Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że kobieta bez klasy to osoba, która nie ma partnera. Nie wiem co ma wspólnego jedno z drugim.

  Kobieta z klasą nadaje szyku. Idzie wyprostowana, wie czego chce. Nad klasą trzeba pracować. To nie jest tak, że się z tym rodzimy. Wdzięk i elegancja to efekt wielu ćwiczeń. Oczywiście nie jesteśmy idealne. Czasem zdarzą się nam pod wpływem stresujących sytuacji zachowania nie mające nic wspólnego z klasą. Ale przecież jesteśmy tylko ludźmi i nikt z nas nie jest idealny. 

Men have better fashion taste ?

Vivienne Westwood twierdzi, że mężczyźni mają lepszy gust, bo ich dress code jest ściśle określony  i dzięki temu mają mniej ubrań, ale lepszych, w swojej szafie. Faktycznie tak się utarło w modzie, że facetom jest trudniej dogodzić. Ale to się zmieniło. Kobiety także chcą mieć praktyczne ubrania i lepszej jakości.

Czy wszyscy chcemy być minimalistami? Mieć lepsze rzeczy wokół nas? Jakość w XXI wieku to podstawa dla wielu. Czy to znaczy, że nie ulegamy modzie i prze 10 lat nosimy te same rzeczy. Oczywiście, że nie. Chodzi o to by kupować ubrania z porządnych materiałów.

A co z  lepszym gustem? Kolejny stereotyp. Owszem są mężczyźni np. we Włoszech, którzy świetnie się ubierają, ale nie należy generalizować. Mężczyzna w sandałach i skarpetach, oczywiście zdarzą się taki okaz, ale także kobiety czasem tak się ubierają.

Dress code ( ścisły)  dotyczy nie tylko mężczyzn. Czyżby Westwood się myliła ?

„ Ubrania są jak dobry posiłek” .  Słowa Michaela Korsa -  projektanta mody są dla mnie oczywistością, codziennością. Ubrania potrafią poprawić nastrój, nasycić nasze ciała i dusze. Poza tym dzięki nim mamy lepszą pewność siebie. Ale można też niestety łatwo popaść w zakupoholizm. Bo kolejna para szpilek może poprawić nam humor, ale też skutecznie uczynić pustkę w naszym portfelu. Radość z nowych butów będzie krótka, a panika, jak przeżyć do kolejnego miesiąca nie poprawi nam nastroju.

W przyrodzie, jak i modzie, potrzebna jest równowaga. Są miejsca, w których trzeba zachować dress code, a są też takie, gdzie można popuścić wodze fantazji. Moda to nasza własna forma ekspresji i to od nas zależy, jak ją wykorzystamy.

It's hard to be fashion princess

Mimo że "Księżniczki z Park Avenue"  nie są nową książką to warto je przeczytać. Chociażby, by się przekonać, jaki jest ten bogaty światek na Manhattanie.

DPR, czyli dziewczyny z pierwszego rzędu nie przyjaźnią się z nikim spoza tego kręgu. Pokazanie się w kreacji z zeszłego sezonu lub butach albo z nieaktualną torebką jest uważane za faux pas w tym środowisku. Ta osoba z miejsca zostaje skreślona na mapie towarzyskiej.

Bogaty mężczyzna określany jest mianem bankomatu. Każda dziewczyna z Nowego Yorku marzy o przelocie luksusowym prywatnym samolotem z bogatym mężczyzną. Jeśli wierzyć głównej bohaterce naprawdę każda.

Bogate dziewczyny nie wstają przed dwunastą. Bo po co? Często zostają muzami projektantów i mają mnóstwo szałowych ubrań. Poza tym one są na wiecznych wakacjach, każda z nas by tak chciała.

Julie dziedziczka Bergdorfa cierpi na chroniczną kleptomanię. Okrada tylko domy towarowe marki Bergdorf, bo lubi tę dawkę adrenaliny. To dziwne, bo posiada tyle pieniędzy, że mogłaby kupić cały ten sklep.

Vera Wang rezygnuje z projektowania, bo Julie nie chciała włożyć sukni jej projektu na ślub. Ironiczny żarcik. Zresztą Julie robiła wokół tyle zamieszania, bo chciała wybrać najlepszą suknię ślubną. A że nie mogła wybrać konkretnego jednego projektanta to postanowiła upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Po co opłacać stancję, jeśli można kupić nowe jeansy od Chloé. Poza tym jeśli ma się dobrego najemcę, który sam nam opłaca mieszkanie. O gdyby wszyscy byli tacy bezinteresowni.

W żadnym wypadku nie wkładaj butów od Jimmy’ ego Choo na wieś. Co będzie jeśli twój samochód się zepsuje, a ty będziesz musiała podróżować traktorem.

Ta historia w gruncie rzeczy opisuje światek młodych bogaczek w krzywym zwierciadle. Przy tym z dawką humoru, ale nie przyprawiającą o zawrót głowy.