Jak tak można w XXI wieku? Poza tym od tak prestiżowego tytułu oczekiwałabym czegoś więcej niż kawy na ławę. Vogue poszedł po najmniejszej linii oporu, zresztą nie po raz pierwszy. Chodzi mi o nową okładkę Vogue, a raczej 2 okładki. Jeszcze stworzono 3, która była jeszcze do ugryzienia. Anja Rubik, która zrobiła sobie sama zdjęcia do Vogue to bardzo banalny wybór na bohaterkę okładki. Prędzej Marta Dyks by do tego pasowała, bo brała czynny udział w Strajku kobiet, co widać też na jej Instagramie. Nie wiem z kim Anja ustalała swoje stylizacje czy też ich brak.
Pierwsza okładka – jest na niej modelka okryta czerwonym prześcieradłem, widać jej pierś, czyli pod tym okryciem nic nie ma na sobie. Nie widzę tu drugiego dna. Jeszcze gorsza jest druga wersja okładki na której Rubik jest naga. Zdjęcie bardzo w stylu Helmuta Newtona, tylko że tu wyszło przaśnie. Rubik twierdzi, że chciała ukazać ciało, które może się starzeć. Jednak my widzowie widzimy coś innego. Anja wielokrotnie rozbierała się do sesji więc nie jest to w jej przypadku nic nowego. Ciało jest jej narzędziem pracy. Ale mi tu coś nie gra. Ukazana w tym przypadku nagość pokazuje jak patriarchalnym i zaściankowym państwem jesteśmy.
Oczywiście można to interpretować jak się chce. Bo nagość w odniesieniu do protestów pokazuje jak nieważne są kobiety w naszym kraju, podkreśla ich małość i zależność, choćby finansową od mężczyzn. Jesteśmy biednymi kobietami, ochrońcie nas.
Ta okładka nagości bez żadnych dopowiedzeń czy rekwizytów pokazuje jak jesteśmy sprowadzane do funkcji seksualnej i właśnie to uprzedmiotowienie kobiet i małość ich wobec panów. Nagość to wyłożenie kawy na ławę, ale po co to robić. Czy nie mamy nic poza tak stereotypowo ukazaną nagością? Kobiety słusznie nie lubią tej okładki, bo została zrobiona z myślą o mężczyznach. Oj Vogue, nawet 3 wersja cię nie ratuje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz